یک چهارچوب نظری برای جامعه‌پذیری سیاسی نوجوانان ایران

جامعه‌پذیری سیاسی نسل جدید، در همه جوامع، رمز ماندگاری، مشروعیت سیاسی و پایداری نظام سیاسی است. در جمهوری اسلامی ایران به دلیل وقوع انقلاب اسلامی و گذشت سی سال از آن مسئله نسل سوم و چگونگی هویت‌یابی آنان در محیط سیاسی جامعه و تداوم و باز تولید نظام سیاسی، تبدیل به یک موضوع اساسی شده است. اگر در نظام‌های نهادینه و باثبات، جامعه‌پذیری سیاسی تداوم ارزش‌های موجوداست، در یک جامعه در حال گذار چون ایران، مشکل اساسی خلق ارزش‌های جدید،‌ نهادینه ساختن آن‌ها و جاری ساختن آن در جریان رشد نسل جدید به‌طور هم‌زمان است. این مقاله با تأکید بر شرایط ایران می‌کوشد با تبین فرآیند جامعه‌پذیری سیاسی، چگونگی شکل‌گیری شخصیت سیاسی، عاملان این فرآیند و نقش هر یک، به تبین موقعیت خاص جامعه ایرانی و اولویت این فرآیند در فرهنگ سیاسی ایران بپردازد واز این راه چهار چوب نظری مورد نیاز برای پژوهش­های عینی را که برای عمل اگاهانه عاملان این فرایند مورد لزوم است فراهم بیاورد.